Liefs, uw kather
PS
bijgevoegd enige fotoimpressies van het gebeuren.
Rechts is Ewoud.
Idem.
VOORBEELD 2011, EWOUD TRAAST
8 februari 2011
Ewoud Traast, middelbaar, licht grijs haar, blauwe ogen, wat strakke blik, ongeveer 180 cm en achter-in-de-zestig kilo. Heb je het beeld? Maar over wie hebben we het dan eigenlijk; wat doet ie, zit daar enig systeem in, wie istíe en zit daar eventueel ook een systeem in?
Ewoud bouwt met anderen aan een thema-expositie in het Rotterdams Museum, voorheen het Schielandhuis. Daar kom ik hem voor het eerst echt tegen. Het concept dat hij samen met zakenpartner Edith heeft bedacht is toonaangevend voor de tentoonstelling. Ladders. Goud gespoten en als stellages met elkaar verbonden. Een enkeling zweeft onder een hoek van 45 graden, daar is hij tamelijk precies in, ergens in de ruimte. Vanwaar die ladders? Dat heeft een relatie met het thema: rituelen. Ewoud zocht naar verbinding met de factor Mens; geen ritueel zonder handeling, geen handeling zonder mens, vandaar. ’s Mens levensloop is de rode draad door het hele gebeuren, zodat wij een wandeling van wieg tot graf kunnen maken. En die gouden trap zou je kunnen zien als de stairway to heaven. Hoe kom je aan die trappen, vraag ik naïef. Schijnt dus een speciale site voor te zijn.
Het eerste dat opvalt wanneer ik Ewoud zo bezig zie, is een spanning tussen doel en proces. Ik krijg de indruk dat meneer tamelijk duidelijk weet wat hij wil, maar dat zijn medemens omzichtig meebewogen moet worden. Op eieren lopen, noemt hij dat, zoals je dat ook wel ziet in bijvoorbeeld de politiek. Hij zal deze zegswijze vandaag een aantal keer hanteren. Het lijkt een structureel onderdeel van de realiteit van zijn kunstenaarschap uit te maken.
Van huis uit fotograaf, een flitsende carriere als vormgever/inrichter van presentaties (samen met Edith dus), diverse docentschappen. Bij ons, wij van de KABK, voelt hij zich thuis, vertelt hij. Hij is docent fotografie en grafisch ontwerpen. Maar ook aan dit thuisfront liggen de eieren voor het struikelen: hij ervaart geregeld dat strijd op de loer ligt. Mierenneukerij, je kent dat wel. Maar door de jaren heen heeft hij geleerd hoe het harmoniemodel te dienen. Ah: een systeem. Wat hij daarvoor moet doen is af en toe zijn ego inslikken, wel kwade gedachten hebben, maar die niet uiten, de dialoog open houden. En voor harmonie moet hij ook een aantal dingen nalaten: niet weglopen bijvoorbeeld als hij zich beledigd voelt (“zo praat je niet tegen me”) of niet de confrontatie aangaan.
Ik vraag hem welke prijs hij betaald heeft voor het bereiken van de gewenste harmonie, die de artistieke bedoelingen mogelijk moet maken. Denkt even na. Prijs? Ewoud vindt de winst van de behaalde resultaten voorop staan, een eventueel daarvoor geplengd offer komt niet in hem op. Ik denk dat agressie een rol zou kunnen spelen in je werk, zowel als kunstenaar als docent, probeer ik hem uit te dagen. Een wat verlegen glimlach. Ja, agressie speelt zeker een rol, maar verder door peuteren heeft geen zin. Hij zit op yoga, en is in balans.
Op de KABK manifesteert Ewoud zich voorzichtig als progressief. Hij heeft een aantal ideeen over de inrichting van de opleiding in zijn algemeenheid, maar, zegt hij, daarvoor is nog een lange weg te gaan. Diplomatie geboden. Ik mag wel alvast vertellen, dat het hem gaat om een meer structurele aanpak van de handeling studeren. Hij zou graag zien dat studenten zich bewust zijn van hun keuzes, hun onderliggende wereldvisie, tijdens het leertraject dat zij gaan. Zichzelf ziet hij daarbij als coach. Mijn doel is dat ik onzichtbaar wordt, het gaat alleen om wat de student wil en hem of haar daarbij te ondersteunen. Daarvoor heeft hij een aantal nog niet exact omschreven parameters in zijn hoofd, die richtinggevend zouden moeten zijn in het proces van leren en begeleiden. Als ik doorvraag naar de aard van die parameters, zegt hij dat het werk van een student vooral moet kunnen overtuigen. En als ik nou heel leuk kan kletsen, helpt dat dan? Nee, daar trapt hij niet in. Uiteindelijk moet het verbeelde hem tot de verbeelding spreken. Hij moet er qua betekenis of qua ambachtelijkheid of anderszins emotioneel door geraakt worden. Als het maar echt is. Snap je? Je mag wat hem betreft zelfs liegen dat het gedrukt staat, als je dat maar overtuigend doet. Ik hecht eraan te benadrukken dat in dit geval geen woord gelogen is.
Maar het mag ook weer niet bij praten, praten, praten blijven. Doen, doen, doen is zijn credo. Daarin zullen velen zich herkennen. Zelf heeft Ewoud zijn oude vak en passie, de fotografie pas recent weer op kunnen pakken (te druk met hot zijn). Zonder een voorop gesteld plan trekt hij met camera een nieuwbouwwijk in en komt toch altijd weer met echt werk thuis. Je moet gewoon experimenteren, zegt hij. Ik zie de eerste overtuigende glimlach: Ewoud moet niet op eieren lopen, Ewoud moet kunnen doen, doen , doen. Daar sluit ik mij van harte bij aan. Ik had er namelijk geen flauw idee van dat bijvoorbeeld het inrichten van een thematentoonstelling zo verwant is aan de politiek. Een interessante samenloop van systemen, overigens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten