waarneming

"Zie je nou wel! Lijkt helemaal nergens op!" Ard blaft naar Pars. Pars kijkt beduusd naar het werk dat in het atelier besproken wordt.
"Maar je herkent toch wel..." piept Pars voorzichtig, hoewel inwendig al ruim geirriteerd over de onwelwillendheid waarmee Ard het werk tegemoet treedt.
"Herkennen?! Dit laat niets aan ruimte meer over om zelfs in de uithoeken van mijn toch koninklijke archief van beelden en indrukken en theorieen en kennis en dergelijke, enzovoort zeg maar, nog enig aanknopingspunt voor mijn eigen fantasie te vinden. Ik kan hier dus helemaal niets mee!"
"Waarom maak je er dan zo druk over? Ik constateer in ieder geval enige consternatie in jouw binnenwereld..", gaat Pars op dezelfde veilige manier van ingehouden frust verder.
"Ik maak me helemaal niet druk! Ik maak me eigenlijk nooit druk! Ik ben bezorgd om jou, besef je dat wel, of er ooit nog wel iets zinnigs van je terecht komt. En ik moet je heel eerlijk zeggen, ik ben maar gewoon eerlijk en direct met je, dat ik daar heel weinig vertrouwen in heb, Parsival van Grieken. Heel weinig vertrouwen. Als je godverdomme al drie jaar hier rondloopt, en nog steeds schildert als een amateur, als een tweedejaars die drie keer is blijven zitten, als een kind dat zijn frustratie in de supermarkt krijsend op de grond aan iedereen opdringt, dan, dan..."Ard hapt even naar adem, en dat geeft Pars de gelegenheid om in te breken op de tirade.
"Ik heb kennelijk toch wel wat bereikt. Ik bedoel, je windt je nu toch duidelijk op over wat je ziet."
"Ik wil dit helemaal niet zien! Ik ben er niet van gediend om dingen zo door mijn strot geduwd te krijgen. Allerlei dingen trouwens. Ook als ik het niet lust, dus. En nou kun jij wel met allerlei arugmenten aan komen zetten, dat het je gaat om je scherpe waarneming, dat je het licht als integrerende factor gebruikt, dat je definieert, moduleert, abstraheert, integreert, maar mij overtuig je niet." Ard had er duidelijk zin in, even lekker tekeer gaan uit opgestapeld ongenoegen.
"Ben je het daar niet mee eens dan? Ik waardeer het ten zeerste dat je mijn schilderswerkwoorden het citeren kennelijk waard vind. En nogmaals: ik merk toch enige beroering.."
"Beroerd, zul je bedoelen. Dat is wat ik van jouw werk word.  En bovendien: het zijn niet jouw schilderswerkwoorden, zoals je zegt, maar je hebt ze alleen even lullig op een rijtje gezet. Meer niet, hoor. Ik voel me door jouw werk overrompeld, gevangen gezet. Ik kan geen kant met jou uit. Verstikkend ook. En bovendien slecht geschilderd. Die achtergrond zo, dat kan echt niet. En als je dan een lijn wilt neerzetten, doe dat goed. Alleen die halsband is wel aardig geschilderd. Daar ben je aan het schilderen. Bah!"
"Zou dat werkelijk wat bijdragen aan de kwaliteit van wat ik wil laten zien?" reposteert Pars, die zich intussen bevestigt voelt in de stelling dat je beter jezelf kunt blijven, dan achter de opvattingen van de gevestigde orde aan te sjokken.
"Ja, dat zou heel wat schelen, ja. Zorg eerst maar dat je overtuigend kunt schilderen. Hoewel..dat schiet dus niet erg op in jouw geval. En denk dan ook nog eens diep, heel diep na over wat je nu eigenlijk te vertellen hebt. Ik kan hier geen zak mee. Ik heb dit ook zelden gezien, hoor, zo opdringerig, zo geforceerd, zo, ja, eh, zo buitensporig arrogant..."
"Zo recht op de man of vrouw af, misschien..", vult Pars aan.
"Ja. Zo onbeschaamd rechtstreeks dat ik er gewoon niet meer naar wil kijken. Weet je wat het is? Ik wil doeken zien, die ik als het ware met mijn ogen dicht nog kan volgen. Die mij op een aangename, beeldende manier leiden, begeleiden eigenlijk, ja, naar de rijkdom van mijn, een , een innerlijk leven. Dat wil ik. Dan hebben we het over overtuigende kunst. Hoeft echt niet altijd over leuke dingen te gaan, of zo, echt niet, je mag kritisch zijn wat je wil. Ik wil met mijn ogen dicht in zo'n schilderij rond kunnen wandelen. En bij jou heb ik alleen maar de sterke neiging om weg te gaan van wat ik zie."
Pars dacht: dat is dus precies jouw probleem. Als ik zo zou schilderen, dan is mijn schilderij een wijkplaats voor de angsthazen onder ons. Ik wil niet dat mensen in mijn schilderijen gaan rond sjouwen. Ik jaag ze eigenlijk bewust weg. Het schilderij is een middel om de kijker op zichzelf terug te werpen. Wie dat niet wil, of niet kan...ach, misschien toch wel mijn probleem...zal ik hier ooit nog wat aan verdienen als het altijd zo moet gaan?

"Dan doe jij toch gewoon lekker je ogen dicht!" besluit Pars kortaf. En hou je verder je bek, dacht ze erachter aan, maar ze vond het niet langer de moeite waard om zich met Ard te meten. Dat had verder geen zin. Hoewel ze later toch nog over die halsband zou nadenken.. ergens heeft ze wel met Ard te doen. Ze pakt haar doek, en zet het pontificaal in de etalage. Er hoeft alleen nog even een nieuwe lamp in de spot gedraaid te worden en het plaatje is wat haar betreft af. In ieder geval uniek, kennelijk nog nooit vertoond. Het is goed zo.