Constant Dullaert toont filmpjes die hij van internet plukt en door zijn compilatie heeft verheven tot kunst. Gewone filmpjes, waarin mensen producten aanprijzen, zonder dat zij kennelijk bedoeld waren als artistieke expressie. Ook heeft hij beelden achter elkaar gezet van materiaal dat hij op youtube aantrof, of dat hij uit een quiz of een praatprogramma haalde.
We zien etende mensen die huilen, noddy's uit Barend en van Dorp die ondanks hun stilzwijgen toch heel wat uitdrukken, huiskamers waar we als voyeurs in rond kunnen lopen, een brommer die te koop is aangeboden maar niet wil starten, een nieuwslezer met zijn ogen dicht.
Van groepsfoto's die mensen aan de massa bekend maken via het internet, maakt hij nieuwe composities door zichzelf ertussen te projecteren. Het kostte hem naar eigen zeggen moeite om zich aan de context van de foto aan te passen, maar het levert uiterst vermakelijk en origineel beeldmateriaal.
Zelf biedt Dullaert nu software aan via het web, die het mogelijk maakt om onder opnamen de effecten van een reeele aardbeving te zetten.
Het meest dicht bij zijn eigen gevoel waren foto's, die hij zo gemanipuleerd heeft dat de zon eruit is verdwenen. Ontkenning van de zon, zegt Dullaert.
En het meest tot de verbeelding spraken twee weggegooide VHS-tapes van bruiloften. De ene film betreft een blinde man als aanstaand echtgenoot, die ondanks dat hij de resultaten nooit heeft kunnen zien coulant meewerkt aan de cliche aandoende opnamen. Moet voor een blinde wel heel wat toewijding vragen om zich daartoe te laten zetten. Dit huwelijk zal vast wel stand hebben gehouden.
En de laatste film toont eveneens een kersvers echtpaar, zij vermoedelijk veel jonger dan hij. Of dit de opmaat was naar een duurzaam verbond betwijfel ik. Ze lacht nergens, is mogelijk nog minderjarig, haar jurk is te groot en onhandig lopen de beide echtelieden geregeld van elkaar weg uit beeld.
Wat kan ik zelf doen met alledaagse beelden, zodat zij een kunstzinnig randje krijgen?
Afgelopen zondag was ik met mijn kinderen en buurkinderen naar de speeltuin getogen. Camera mee, want je weet maar nooit.
Voor nog geen 50 euri hadden we een prima middag. Achteraf leek mij de investering helemaal de moeite waard, omdat ik een aantal beelden oogstte die tot een verhaal leidden waar ik vantvoren wel op gehoopt had, maar dat kon ik toen niet voorzien.
De foto's waar het mij om gaat treft u boven deze tekst aan. Ik legde u al eerder uit dat dat met onhandigheid te maken heeft. Ze staan ook niet in de juiste volgorde, terwijl ik toch zeker wist dat ik het goed deed. Maar affijn, ik deel nu graag het verhaal met u dat in de speeltuin voor mijn ogen zich voltrok.
foto 1, klauterend meisje
Ik nodig u uit om met deze foto te beginnen. U weet nu natuurlijk al dat hij genomen is in een speeltuin, en dat dit kind, overigens niet het mijne, gewoon aan het spelen is. Wat de foto mogelijk een ander karakter geeft dan wat er in werkelijkheid staat afgebeeld, is het materiaal van het speelobject en het feit dat er links op de foto nog een ander kind weg schiet. Het beton van de bunker moest indertijd bescherming bieden tegen oorlogsgeweld, nu wordt er gespeeld. Een eerste contrast. Maar er zou meer aan de hand kunnen zijn..
foto 2, wegrennende jongen
De suggestie van vluchtende kinderen wordt voortgezet. De jongen maakt zich in haast uit de voeten. Maar waarvoor? De grauwe achtergrond biedt weinig perspectief, noch soelaas.
foto 3, uitgestoken hand
De spanning is op een sinister hoogtepunt. Ik kan u verklappen, dat op mijn verzoek een van de spelende kinderen voor mijn lens voorbij vloog. Maar welk een schoon toeval: een uitgestoken hand, die bij mij de gedachte aan een schreeuw om hulp opriep.We zijn nu niet meer buiten, maar binnen in een obscure ruimte. Dat daar dus kinderen spelen lijkt in eerste instantie niet voor de hand te liggen. Doordat het kind naar links wijkt, is de uitweg richting het groen voor haar niet bereikbaar. Als dat maar goed afloopt...
foto 4, lopende figuur
Na de noodkreet uit de vorige foto, vond ik een toevallige passant die treffend eveneens naar links loopt in het beeld. Zie daar: de suggestie dat hij het kind achter na gaat. Het licht-donker contrast is verder afgenomen, duister overheerst. Wel krijgen we wat meer overzicht over de situatie omdat iets verder uitgezoomd is, waardoor meer van de ruimte zichtbaar is geworden. Maar veel houvast gun ik u niet- het doet beangstigend aan. U kunt zich op iets meer afstand wanen, maar dat is snel afgelopen met de volgende en laatste foto...
foto 5, de dader
En dan is daar de ontmaskering. Getroffen als een vage flits van besef, dat we hier met de kwade genius te maken hebben. De man gaat op in het donker, alsof hij er een verbond mee heeft gesloten. Arm in de zij. Zoals na een gemist doelpunt, of ten teken van de misdadige overwinning?
De figurant in kwestie is zich nadrukkelijk van geen kwaad bewust. Hij dacht gewoon voor een beeldend kunstenaar in opleiding te poseren. Dank daarvoor nog!
Zo kunnen wij dus de realiteit naar onze geest zetten. Beelden met elkaar verbinden, waardoor een volstrekt andere betekenis kan ontstaan dan wij op het eerste gezicht dachten. Gevaarlijk, maar ook aantrekkelijk. Ik hoop dat u na mijn manipulaties niet het gevoel heeft overgehouden dat u overal ten prooi zou kunnen vallen aan criminaliserende tendensen. Ook als u zich volkomen te goeder trouw onder de mensen begeeft.
Maar een gewaarschuwd mens...juist.
uw kather
Geen opmerkingen:
Een reactie posten