systemen; van groot naar klein III

Ik heb het gevoel dat ik u nog in ieder geval 1 aflevering in de serie Systemen; van groot naar klein schuldig ben en dat betreft het fenomeen entropie.
Want als in de hiervoor beschreven systemen geen duidelijk herkenbare tekenen van chaos waarneembaar zijn, laat staan een artistieke reflectie die hier mee samenhangt, dan gelden de Wetten van de Artistiek Dynamica niet.
Nu kan ik mij er makkelijk vanaf maken, en als volgt redeneren:

Als A, dan B
C = A
Als C, dan ook B

Oftewel:

Alle systemen hebben een inherente entropie (tweede Wet Thermodynamica; die ga ik hier dus niet bewijzen)
Maatschappelijke systemen zijn ook systemen
Maatschappelijke systemen kennen dus een inherente entropie.

Maar deze koude formules leveren toch een onaangenaam gevoel. Dus voort!
En uiteraard voert onze boemel der beuzelarijen weer langs lieflijke landschapjes waar de voorbeeldjes voor het plukken staan.
Zo meent Paul de Blot, hoogleraar bussiness spiritualiteit in Nijenrode, dat een verandering in de economische constellatie haalbaar wordt als we ons eerst bewust worden van de eigen rijkdom en verworvenheden. Hij stelt dus dat verandering in het economisch systeem afhankelijk is van individueel bewustworden. Hij haalt de schuchtere tendens onder topmanagers aan om genoegen te nemen met minder salaris of anderszins af te zien van emolumenten. Ik zet de teller op 1: dit voorbeeld scoor ik als bewijs voor entropie in het systeem van economische marktwerking. Kan Roodkapje  nog meer bloemies vinden of ben ik reeds verslonden door de wilde wolven?
Ik herinner mij ene meneer Maslov. Hij bouwde een pyramide die de ontwikkelingsfasen van het menselijk individu beschrijft. In opklimmende volgorde van belangrijkheid ziet dit er als volgt uit: vervulling van fysieke behoeften, veiligheid, saamhorigheid, eigenwaarde en op de top van de pyramide staat zelfactualisatie. Een mens beweegt volgens Maslov van de ene laag van de pyramide naar de volgende, als voldoende is tegemoet gekomen aan de erdoor vertegenwoordigde levensbehoefte. Ik zet de teller alvast op 2: hierin kunnen we de thermodynamica in herkennen. Namelijk: gedreven door endogene energie zal een individu diens fysieke behoeften en vervolgens diens behoefte aan veiligheid en zo verder willen inlossen. Op het toppunt van fysieke entropie gaat hij of zij namelijk eten, op het toppunt van behoefte aan veiligheid zal hij of zij vluchten, vechten of capituleren enzovoort. Waardoor het fysiologische systeem dan wel het veiligheidssysteem en zo verder tot relatieve rust gebracht wordt, maar tevens het volgende systeem in beweging brengt om de volgende behoefte te bevredigen. Plausibel, hoop ik.
We plukken nog 1 ruiker en dan vind ik het wel weer genoeg.
De Franse Revulotie van 1789 e.v. is wat mij betreft ook een symbool van maatschappelijke entropie en de inlossing daarvan op een ander, vermeend hoger niveau. Diverse bevolkingsgroepen lagen structureel met elkaar overhoop. De adel was in staat om het negetieve volkssentiment richting de koning om te buigen. En daar kwam Napoleon die, gebruikmakend van de chaos, de republiek uitriep. Volgens sommigen speelde hier de staatsschuld nog een grote rol in, maar anderen ontkennen dat weer, omdat niet in alle landen die toen een staatsschuld hadden dergelijke revolutionaire ontwikkelingen plaatsvonden. De teller staat op 3.

Maar dan nu: is er, zoals ik beweerde, een noodzakelijke relatie tussen dergelijke maatschappelijk-entropische verschijnselen en kunstzinnige uitingen? Helpen die kunstzinnige uitingen mee om de entropische toestand asap in te lossen en naar een hoger plan te tillen?
Wat een geluk dat de Franse Revolutie wat dat betreft zo'n aardig voorbeeld blijkt te zijn! Want in het tijdperk van revoluties, de achtiende eeuw, gingen maatschappelijke omwentelingen hand in hand met turbulentie in de kunststromingen. De verwende bourgeoisie, een kliek die de aandacht had weten te trekken ten tijde van de revolutie, vond een projectiescherm in de doeken van de impessionisten, die kunsten vertoonden die niet eerder gezien waren. De impressionisten verbeeldden het bourgeois gevoel van genoeglijkheid, vredigheid, harmonie en slaperigheid, waarnaar men in dien roerigen tijden kennelijk zo naar hunkerde. Maar het impressionisme zou geen uiting van maatschappelijk entropie zijn, als het zichzelf niet zou opheffen en overgaan in een ander, mogelijk dus "hoger", systeem der schone kunsten. En jawel hoor: de impressionisten wekten aan het eind van de negentiende eeuw een dusdanige jeuk, dat de expressionisten ontwaakten, en de dadaisten, en de surrealisten en zo nog meer..
U ziet: er is zelfs na drie afleveringen over systemen geen vuiltje aan de wetmatige  lucht: de drie geformuleerde wetten van de Artistiek Dynamica houden ongeschonden stand. Ik ben weer dik tevreden.

Hoe het nu zit met de invloed van waarden en normen en hoe individuele entropie in banen te leiden valt, verneemt u hierna van mij.
Voor de leuk plak ik nog een plaatje erbij: het betreft een hefboominstallatie waarmee in vroeger tijden uien werden geschild en die later door ene Duchamp, M. is voorzien van het etiket J.Pleur, 1917.

Dulce est desipere in loco.

Uw kather