kather64: systemen; intermezzo II

Het is begonnen toen ik me stootte aan het keukenkastje. Ik had het natuurlijk gelijk achter me moeten sluiten, en dat doe ik normaal gesproken ook altijd. Nutella eruit, in een beweging naar links omdat ik daar de broodplank altijd heb staan, en met rechts sluit ik dan het kastje. Maar om de een of andere reden vergat ik nu mijn rechterarm uit te steken en toen ik me omdraaide om de boter te pakken, die dus rechts van het kastje in de koelkast staat, toen gebeurde het. Ik kreeg de punt tegen mijn voorhoofd. Grote bult, ja. Maar dat trok na een dag of vijf, zes wel weer weg, daar wil ik vanaf zijn. Toen is het begonnen, denk ik.

Dus ik dacht, ik vlieg nog even snel wat extra vaatwastabletten in, want dat ding dat staat wel drie, vier keer achter elkaar te draaien na zo'n weekend dat de kinderen thuis zijn geweest, maar in de AH XXL ging het helemaal mis. Ik liep naar het schap waar ze altijd liggen, maar daar lagen ze niet meer. In eerste instantie dacht ik nog, dat ze misschien de boel omgegooid hadden of zo, maar het onthardingszout stond er nog gewoon wel. Het klopte voor mijn gevoel gewoon niet. Ik ben wel zes, zeven keer het pad op en neer gelopen, ook onder en boven gekeken. Toen liep ik gelukkig zo'n vulploegmedewerker tegen het lijf. Eerst dacht ik dat hij boos was of zo, want ik deed het niet expres. Ik vroeg naar de sun en het stomme was dat het toch gewoon in het vak stond.

En met hardlopen had ik zo'n vreemd gevoel in mijn armen. Alsof ze heel zwaar werden. Zwaar en warm. Het zweet liep zo langs de binnenkant naar beneden. Nou transpireer ik wel vaker als ik me inspan, maar zo had ik het nog nooit meegemaakt. Het zijn allemaal van die kleine dingen, waaraan ik het begon te merken. Ik ben gewoon doorgelopen, want om nu gelijk alarm te slaan vind ik ook weer zo wat. Ik heb nog best lekker gelopen ook, hoor. Het was heel goed loopweer, niet te warm, maar ook niet te koud. Echt zo'n dag dat je een eind wil gaan rennen. Gewoon even kilometers maken. Ja. Ik denk dat ik zeker 8 a 10 kilometer gedaan heb. Met een kleine onderbreking omdat mijn linkerveter losging. Dat kwam volgens mij van het gras, dat stond namelijk best wel hoog al. Ik zal eens bellen of ze dat niet een keer willen maaien. De kinderen zien zo ook niet meer waar de poep ligt.

Wat niet alleen mij opvalt, maar anderen dus ook, is dat ik dan weer afval en dan weer aankom. Het schommelt zo tussen de 68 en de 75. Soms word ik daar wel moe van, moet ik je eerlijk zeggen. Ik ben al naar een voedingsconsulent geweest, hardstikke leuk mens hoor, echt een aanrader, maar die zei meneertje het hoort bij uw leeftijd. Ze had goede adviezen om gezonder te eten. Ik hoop echt dat ik dat volhoud. Ik zal trouwens wel moeten, want ik merk aan mijn bloeddruk dat die ook zo'n beetje heen en weer fladdert, tussen de 75 en de 85, onderdruk. Ook niets om me zorgen over te maken, volgens de consulente.
Maar dat bedoel ik niet. Ik zal wel moeten, omdat ik volgende maand niet voor paal wil staan bij de bedrijfskampioenschappen line dance. Vorig jaar zaten we bij de laatste dertien. Dat wil ik toch graag zo houden.

Wat volgens mij echt niet goed gaat is dat ik af en toe urine verlies. Ik heb dat vooral na de sex, dus. Ja, ik vind het ook wel genant, dat zeg ik je eerlijk, maar na druppen vind ik echt niet normaal. Dan kun je alles wel op mijn leeftijd schuiven. Ze vroegen zelfs of het in de familie zit, nou ja. En klaarkomen is ook niet meer wat het geweest is. Ik wil niet opscheppen of zo, maar in mijn jeugd kon ik wel 10, 12 keer per dag. Soms ook gewoon achter elkaar door, hoor, geen probleem. Nu pers ik er vaak met moeite nog geen halve eetlepel uit. Theelepel, sorry. Het ruikt ook anders dan vroeger, ik weet niet. Ikzelf bedoel ik dan. Niet vies of zo, dat niet, maar wel anders.

Zo probeerde ik laatst of ik het aantal levensdagen nog uit mijn hoofd kon berekenen. Dat lukte voor mijn verjaardag nog prima. Maar nu moest ik toch echt even op mijn vingers tellen. Ik kwam er wel uit hoor, daar niet van, maar je staat toch even raar te kijken. Het zijn er 13.140. Plus vijf natuurlijk. Wat me eraan herinnert dat ik over uiterlijk 3 dagen de belastingaangifte de duur uit moet hebben. Ik wist trouwens niet wat voor een gelazer dat geeft als je als executeur de aanslag over 11 erfgenamen moet verdelen. Ik kies er nu voor om de vermogensbelasting maar even uit eigen zak op te hoesten. Ik zag het er niet van komen dat ze alle 11 keurig op tijd gaan reageren. En dan eerst nog naar mij toe, en dan moet ik het weer doorsturen. Nee, dan liever maar even kort door de bocht. Trouwens, ze zouden het lang niet allemaal op kunnen brengen.

Maar het meest merkwaardig is dat mijn waarneming volkomen veranderd is. Zo zegt K. dat ze allerlei kleuren kan onderscheiden, maar ik zie ze niet. Ik zie gewoon niet. Godverdomme. Daar baal ik nog wel het meeste van. Dat je dat dan niet meer kunt delen, zeg maar. Nou vind ik het lang niet altijd mooi wat ze maakt, dat niet. Maar als je al niet eens meer kunt zien wat een ander wel ziet..Soms lig ik daar gewoon van wakker, weet je. Ligt zij lekker te slapen, en ik lig in het donker te staren. En ik zie dus niks. Zou ik al zo'n multifocus ding moeten? Wat denk je? Zelf zegt ze dat iedereen gewoon maar moet doen waar hij goed in is. Nou, dan weet ik het wel. Ik had laatst een zeer geslaagde meergranensalade. Erg goed gelukt, al zeg ik het zelf. En ik vind dat ook leuk om te doen, hoor. Jawel. Laat K. maar lekker kliederen, doe ik gewoon mijn ding.